Deze omdraaiing is niet zo bruikbaar voor geheime berichten (waarom niet?), maar het is wel handig voor digitale handtekeningen. Ik gebruik mijn privésleutel om een bericht te versleutelen; jij gebruikt mijn publieke sleutel om het te decoderen. Als jij een leesbaar bericht krijgt, dan bewijst dat dat het bericht versleuteld was met mijn privé-sleutel.

Als ik wil dat het bericht én geheim is én digitaal ondertekend, dan versleutel ik het bericht eerst met mijn privésleutel, en dan versleutel ik dit nog eens met jouw publieke sleutel om het geheim te houden. Jij ontcijfert het twee keer, eerst met je eigen privé-sleutel en dan nog een keer met mijn publieke sleutel. Dit is een mooi voorbeeld van functiecompositie, de uitvoer van de eerste versleuteling is de invoer van de tweede.

Om goed te werken moet een cryptografische methode makkelijk te gebruiken zijn voor de bezitter van de privé-sleutel en moeilijk te kraken voor alle andere mensen. Maar wat betekent 'moeilijk'? Huidige cryptografische methoden maken gebruik van het feit dat het lastig is om hele grote getallen te ontbinden in factoren. Er is geen bewijs dat niemand een snelle manier kan vinden om het te doen, maar we weten vrij zeker dat het niet zal gebeuren omdat het probleem uitgebreid is onderzocht door wiskundigen. Aan de andere kant, wanneer quantumcomputers in gebruik genomen worden, zal ontbinden in factoren heel makkelijk zijn en hebben we nieuwe cryptografische methodes nodig.

Doordat de cryptografische methodes die gebruikt worden in deze standaarden openbaar zijn, kunnen wiskundigen bestuderen hoe moeilijk het is om die methodes te breken. Dit lijkt misschien vreemd, als je iets geheim wilt houden, moet je dan ook niet de techniek geheim houden? Maar algoritmes die je geheimhoudt, kunnen zwakheden bevatten die onontdekt blijven totdat iemand met slechte bedoelingen ze ontdekt. Open standaarden maken het mogelijk om een algoritme te bestuderen voordat het in de praktijk gebruikt wordt.